...صدا کن مرا
حس می کنم چیزی سیاه، خودش را چسبانده به قلب من، تمام احساسات نابم را ربوده و حایل شده میان من و تو.... همیشه به یادت هستم اما این سیاهی راه دلم به تو را بسته است. راه چشمم به تو را، نیز.
چشم من که به تو راهی جز اشک نداشت. چقدر دلم برایت تنگ شده است. برای گریه هایم. گریه های تلخی بود... کاش باز هم اشکم در آید. این بار نه به تلخی. که به دلتنگی...
حتی برای لحظه ای مرا به حال خودم رها نکن...حتی برای لحظه ای.....
بعداً نوشت: سیل اشک جاری شد....
نوشته شده در پنج شنبه 89/12/26ساعت
9:37 عصر توسط ساجده کاف نظرات ( ) |
| Design By : Pichak |
About
ساجده کاف
وقتی راه رفتن آموختی، دویدن بیاموز. و دویدن که آموختی ، پرواز را. راه رفتن بیاموز، زیرا راه هایی که می روی جزیی از تو می شود و سرزمین هایی که می پیمایی بر مساحت تو اضافه می کند. دویدن بیاموز ، چون هر چیز را که بخواهی دور است و هر قدر که زودباشی، دیر. و پرواز را یاد بگیر نه برای اینکه از زمین جدا باشی، برای آن که به اندازه فاصله زمین تا آسمان گسترده شوی...
وقتی راه رفتن آموختی، دویدن بیاموز. و دویدن که آموختی ، پرواز را. راه رفتن بیاموز، زیرا راه هایی که می روی جزیی از تو می شود و سرزمین هایی که می پیمایی بر مساحت تو اضافه می کند. دویدن بیاموز ، چون هر چیز را که بخواهی دور است و هر قدر که زودباشی، دیر. و پرواز را یاد بگیر نه برای اینکه از زمین جدا باشی، برای آن که به اندازه فاصله زمین تا آسمان گسترده شوی...
