...صدا کن مرا
وقتِ ناراحتی و غم؛
وقتِ اضطراب و دلواپسی های تلخ؛
ایمان و اطمینان را ذره ذره، جرعه جرعه در قلبم می ریزم و آرام می گیرم...
آنقدر آرام می شوم که خدا را با تمام وجود در خودم احساس می کنم، وجودم پر می شود از او، سجاده ام پر می شود از عطرش، از هوایش. نفسش می کشم. وای که چقدر دوست دارم لحظه های ایمان را، لحظه های خدا را...
اما خیلی طول نمی کشد که شیطان، با دست های سیاهش تمام آرامش و ایمان و اطمینانم را از قلبم بیرون می کشد و ناراحتی، غم و دلواپسی را به جایش به من می دهد.
خدایا! کاش چیزی شبیه حصار به من می دادی تا وقتِ ایمان، وقت اطمینان، وقتِ آرامش، دور قلبم می کشیدم و دست هیچ شیطانی به آن ها نمی رسید!
خدایا این حصار چیست؟ از کجا باید پیدایش کنم؟
نوشته شده در پنج شنبه 89/4/10ساعت
12:5 صبح توسط ساجده کاف نظرات ( ) |
| Design By : Pichak |
About
ساجده کاف
وقتی راه رفتن آموختی، دویدن بیاموز. و دویدن که آموختی ، پرواز را. راه رفتن بیاموز، زیرا راه هایی که می روی جزیی از تو می شود و سرزمین هایی که می پیمایی بر مساحت تو اضافه می کند. دویدن بیاموز ، چون هر چیز را که بخواهی دور است و هر قدر که زودباشی، دیر. و پرواز را یاد بگیر نه برای اینکه از زمین جدا باشی، برای آن که به اندازه فاصله زمین تا آسمان گسترده شوی...
وقتی راه رفتن آموختی، دویدن بیاموز. و دویدن که آموختی ، پرواز را. راه رفتن بیاموز، زیرا راه هایی که می روی جزیی از تو می شود و سرزمین هایی که می پیمایی بر مساحت تو اضافه می کند. دویدن بیاموز ، چون هر چیز را که بخواهی دور است و هر قدر که زودباشی، دیر. و پرواز را یاد بگیر نه برای اینکه از زمین جدا باشی، برای آن که به اندازه فاصله زمین تا آسمان گسترده شوی...
