...صدا کن مرا
امروز دقیقاً دو سال از رفتن پدربزرگم گذشت. خدا می دونه چقدر دلم براش تنگ شده. برای لبخندهایی که همیشه روی لباش بود. برای نگاه خاصش. برای "جانِ بابا" گفتن هاش. الان دیگه حتماً زیر خاک پوسیده.
خیلی برام سخت و تلخه باور اینکه آدم هایی که ما باهاشون زندگی می کنیم، حرف می زنیم، می خندیم، ناراحت می شیم، نفس می کشیم، در آغوششون می گیریم...... یه روزی زیر خروارها خاک می پوسن. تموم میشن. چه پایان تلخی!
.
هرچند که این پایان آدم ها نیست و ثمَ الیهِ تُرجَعون ...
نوشته شده در شنبه 89/3/15ساعت
12:2 عصر توسط ساجده کاف نظرات ( ) |
| Design By : Pichak |
About
ساجده کاف
وقتی راه رفتن آموختی، دویدن بیاموز. و دویدن که آموختی ، پرواز را. راه رفتن بیاموز، زیرا راه هایی که می روی جزیی از تو می شود و سرزمین هایی که می پیمایی بر مساحت تو اضافه می کند. دویدن بیاموز ، چون هر چیز را که بخواهی دور است و هر قدر که زودباشی، دیر. و پرواز را یاد بگیر نه برای اینکه از زمین جدا باشی، برای آن که به اندازه فاصله زمین تا آسمان گسترده شوی...
وقتی راه رفتن آموختی، دویدن بیاموز. و دویدن که آموختی ، پرواز را. راه رفتن بیاموز، زیرا راه هایی که می روی جزیی از تو می شود و سرزمین هایی که می پیمایی بر مساحت تو اضافه می کند. دویدن بیاموز ، چون هر چیز را که بخواهی دور است و هر قدر که زودباشی، دیر. و پرواز را یاد بگیر نه برای اینکه از زمین جدا باشی، برای آن که به اندازه فاصله زمین تا آسمان گسترده شوی...
